به گزارش تابناک مازندران، با توجه به مشکلات عدیده از جمله فراهم نبودن زیرساخت‌های مناسب برای اشتغال، پذیرش و باور به توانمندی افراد معلول در کشور به‌ویژه در مازندران، گفت‌وگویی با یکی از معلولان داشتیم که در ادامه می‌خوانید.
* لطفا خود را معرفی کنید.
علی سلیمانی‌اناروری متولد 1363 و ساکن نوشهر هستم که از سال 1384 تاکنون بر اثر سانحه دچار ضایعه نخاعی شدم.
* عکس‌العمل شما در برخورد با معلولیت چه بود؟
کسی که دچار معلولیت شود، احساس بی‌حسی و بی‌حرکتی کامل و مهم‌تر از آن ضربه شدید روحی دارد، وقتی این اتفاق برایم رخ داد، دچار این مشکلات شدم، اما 20 روز بعد از حادثه وقتی تمام پزشکان اعلام کردند که بازگشت سلامتی، نخست به خدا بعد به میزان تلاش خودت بستگی دارد، تصمیم گرفتم به این اتفاق به شکل یک تغییر نگاه کنم و در نهایت موفق شدم در چنین شرایط سخت پیروز شوم.
* چه تلاشی برای بازگشت سلامتی خود داشتید؟
از همان ابتدا فیزیوتراپی و ورزش را شروع کردم و هنوز انجام می‌دهم، هدف مشخصی را برای تلاش مداوم در نظر گرفتم و در ادامه نیز کاردرمانی و ورزش را شروع کردم.
وی با بیان اینکه ورزش‌ها را در دو بخش تمرین قدرتی بالاتنه و دست‌ها و پاها انجام می‌دهم، گفت: مهمترین ورزشی من راه رفتن با (بریس) است که بهطور میانگین روزی یک کیلومتر راه می‌روم، برای راه رفتن نیز تمرینات جداگانه و سختی را انجام دادم، ابتدا دچار مشکلات زیادی می‌شدم، ولی با تمرین روزانه و حرکت مداوم توانستم توان راه رفتن با بریس را به‌دست آورم، حتی پزشکانی که فکر نمی‌کردند من بتوانم رو ویلچر بشینم، الان از راه رفتنم تعجب می‌کنند، زیرا راه رفتن در این مسافت، برای یک فرد ضایعه نخاعی جای تعجب دارد.
سلیمانی‌اناروری اظهار کرد: این موفقیت نتیجه تلاش و ممارست و توکل من به خدا و حمایت خانواده است، خانواده نقش مهمی در تصمیم من داشته و دارند.
* تاثیر مطالعه بر انتخاب و شیوه زندگی شما چه بوده است؟
پدرم اهل مطالعه است، یکی از سرگرمی‌ها و کارهای ضروری در خانواده ما مطالعه کتاب و حتی بحث و گفت‌وگو در مورد کتاب‌هایی است که می‌خوانیم، برای همین مطالعه نه‌تنها در افکار و نگاه ما به زندگی تأثیر دارد، بلکه سبب شده تا من بیشتر از دیگران به توانایی‌های خود پی برده و خود را بشناسم.
* تاثیر عملکرد شما بر معلولان دیگر چه بوده است؟
خیلی وقت‌ها پیش آمده که هم از لحاظ روحی و هم ورزشی اطلاعاتی در اختیار معلولان دیگر بگذارم و در حقیقت به آنها مشاوره بدهم، چون نخستین چیزی که افراد ضایعه نخاعی نیاز دارند یک مشاوره خوب و عالی است، اما نه‌تنها من بلکه بیشتر معلولان به‌ویژه ضایعه نخاعی، مشاورهای برای چگونه کنار آمدن با وضعیت موجود را نداریم.
وی ادامه داد: هر چه را که به‌دست آوردم، نتیجه مطالعه و تلاش خودم بود، بزرگترین خلأ در بیمارستان‌های ما وجود یک مشاور درمانی خوب است.
* چگونه به هنر روی آوردید؟
قبل از حادثه به هنر و موسیی علاقه خاصی داشتم، تا حدودی کلاس‌های گیتار می‌رفتم، بعد از حادثه احساس کردم که برای رهایی از یکنواختی از فعالیت ورزش، به سمت هنر و موسیقی بروم، به همین دلیل ابتدا کلاس گیتار را با آقای خاکپور ادامه دادم و پس از آن به سراغ ارگ و نت‌شناسی رفتم.
سلیمانی‌اناروری گفت: کم‌کم در کنار موسیقی احساس کردم به هنر منبت‌کاری نیز علاقه دارم، ابتدا درباره آن مطالعه و تحقیق کردم تا اینکه امسال توانستم کنار استاد هدیه، منبت‌کاری را نیز یاد بگیرم.
وی بیان کرد: تأثیر هنر و به‌ویژه منبت‌کاری در من این بوده که از سکون و یکنواختی در بیایم، در کنار هنر به دنبال رشته مورد علاقه‌ام به روانشناسی بروم و در این رشته ادامه تحصیل دهم، اما برای همه این کارها از قبل برنامه‌ریزی کردم تا تحصیل و یا هنرم سبب نشود از ورزش و فیزیوتراپی خود عقب بیفتم.
* زندگی شما نسبت به قبل چه تفاوتی دارد؟
پس از آن حادثه، زمان خیلی چیزها را تغییر داد، نگرش من به زندگی و تفکر مثبت‌اندیشی بود، می‌توانم بگویم نزدیک شدنم به خدا بهترین اتفاقی بود که برای من در این مدت رخ داد، به‌طوری که خیلی در تصمیمات و اراده‌ام تأثیر داشت.
وی با بیان اینکه نمی‌توانم بگویم که از همان ابتدا اراده قوی داشتم، گفت: سختی و دشواری‌های زیادی را گذراندم تا به این جا برسم، خدا و خانواده نیز حمایتم کردند، سختی‌ها برای من در این سال‌ها سخت اما لذت‌بخش بود، اکنون باور دارم وقتی با توکل به خدا یک قدم برداری، خدا هزاران قدم به سمت تو بر می‌دارد.
* کمک جامعه به شما چگونه بوده است؟
در جامعه، نه‌تنها به من بلکه به بیشتر معلولان هیچ توجهی نشده است، مهمترین مشکل معلولان مسئله تردد است، رفتن به همه مکان‌ها ازجمله در خیابان‌ها، معابر عمومی و مراکز درمانی برای ما آزاردهنده است، زیرساختی برای معلولان در نظر گرفته نشد، برای رفتن به دندانپزشکی باید ببینیم مطبی با آسانسور که برای ما مناسب باشد، وجود دارد یا نه، حتی برای یک خرید ساده نیز مشکل داریم.
* از رفتار مردم و پذیرش خود در مورد ضایعه نخاعی بگویید.
خیلی‌ها را می‌شناسم که پس از سال‌ها هنوز نمی‌توانند بپذیرند که باید در خانه حبس باشند، آنها خود و تمام خانواده را اذیت می‌کنند، برای خیلی‌ها رفتار مردم مهم و تأثیرگذار است، گرچه رفتار مردم برای من نیز در سال‌های نخست مهم بود، اما اکنون حرکات، نگاه و دلسوزی‌های آزاردهنده آنها برایم مهم نیست و کار خود را انجام می‌دهم.
سلیمانی‌اناروری ادامه داد: بیشترین تأثیر منفی در روحیه معلولان بی‌توجهی مسئولان و نگاه نادرست مردم به این افراد است که سبب خانه‌نشینی آنها می‌شود، من تنها چیزی که به‌عنوان یک هم‌درد می‌توانم به آنها بگویم این است که با داشته‌های خود زندگی کنند و لذت ببرند و این رفتارها را نادیده بگیرند.
* از تأثیر اشتغال در زندگی معلولان بگویید.
کار در زندگی معلولان هم به‌لحاظ درآمد و هم هزینه‌هایی که باید بپردازند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، لذا من علاوه بر منبت‌کاری گاهی کنار پدر و برادرم در مشاور املاک کار می‌کنم ولی چون به روانشناسی علاقه دارم، بیشترین تمرکزم را در این رشته گذاشتم.
* سخن آخر:
امیدوارم روزی برسد که زیرساخت‌های کشور به‌نحوی باشد تا معلولان ویلچری نیز بتوانند بهراحتی تردد کنند و تدابیری برای کار و اشتغال‌زایی این افراد در نظر گرفته شود، زیرا شرایط زندگی برای آنها خیلی سخت است.