به گزارش تابناک مازندران، مَثَل معروفی است که فلان جماعت اگر هرکدام یک نفره به میدان بروند بسیار قوی هستند، اگر دونفر با هم دست به کاری بزنند نیروی آنها نصف میشود واگر دسته جمعی وارد کاری شوند اصلا روی آنها حساب نکن !
این حکایت این روزهای ورزش مازندران است، زیاد مبهم نیست... ورزشهایی انفرادی مانند کشتی، وزنه برداری، دومیدانی، شطرنج و ... از جمله ورزشهای انفرادی در مازندران است که حرفهای زیادی در کشور و جهان برای گفتن داریم و بر اساس طرحهای آمایش سرزمینی عرصه ورزش کشور، مازندران عرصه بسیاری از ورزشهای انفرادی است حال اینکه در ورزشهای گروهی شاخص تقریبا هیچ حرفی برای گفتن و مجالی برای عرض اندام ورزشکاران با نام مازندران نیست.
ورزشهایی مانند فوتبال، والیبال و بسکتبال که اگرچه در دومی کم و بیش موفقیتهایی نیز داشته ایم اما در فوتبال با یک ناکامی طولانی نه در قهرمانی لیگ برتر بلکه در قدم نخست یعنی حضور در این لیگ مواجه هستیم...
و این درحالیست که در اغلب تیمهای لیگ برتری کشور دست کم 2 مازندرانی حضور دارند و برخی تعداد ورزشکاران مستعد استان در تیمهای مختلف باشگاهی کشور را بیش از 50 ورزشکار عنوان کرده اند.
امسال و در فصلی که گذشت فوتبال دوشتان مازندرانی چشم امید به دو تیم دسته اولی خود یعنی خونه به خونه بابل و نساجی قائمشهر داشتند که بلکه یکی از این دو تیم بتواند طلسم ناکامی را بشکند اما نشد که نشد!
نساجی که از میانه های فصل با نتایج کسب شده خود نشان داد تقریبا خیالی برای صعود ندارد اما بحث اصلی روی تیم متمول خونه به خونه مازندران است، جایی که حسن زاده مالک دلسوز اینباشگاه در عرصه فوتبال مازندران با خرید سهمیه لیگ دسته اول در ابتدای فصل خیلیها را به شنیدن سوت لیگ برتر ابتدا امیدوار و در پایان نامید کرد .
گفته شده وی برای بستن این تیم بالغ بر 10 میلیارد تومان هزینه کرد اما با برخی تصمیمهای غیرفوتبالی نتوانست به آنچه که میخواهد دست یابد.
از مهم ترین تصمیمهای اشتباه او نسپردن کار به کاردانها عرصه علم فوتبال بود، وی درست زمانی که تیم در حال اوج گیری و حتی تصاحب صدر جدول بود در اقدامی اشتباه موفق به مدیریت اختلاف با اکبر میثاقیان نشد و از همین جا افت شدید تیم آغاز شد.
اگرچه نمیتوان از آنچه که در باشگاه بین مالک و سرمربی سابق این تیم گذشت به راحتی گذشت ولی با این وجود هم نباید کار به انجا میرسید که به هر دلیلی در فاصله چند هفته مانده به پایان لیگ آنهم زمانی که تیم جایگاه بسیار خوبی در رده بندی داشت موجبات تغییرات در راس کادر فنی ایجاد میشد، حتی اگر میثاقیان مقصر این تغییرات بوده باشد اما باز هم علم روز مدیریت مانع این اتفاقات در تیم های حرفه ای میشود.
در ادامه این روند معیوب حضور افرادی مانند علی کریمی و .. در اطراف این تیم نه تنها هیچ کمکی به این باشگاه محبوب نکرد بلکه از یک ریخت و پاش مدیریتی و شاید هم مالی در خونه به خونه حکایت داشت که نهایتا هیچ نتیجه ای دربر نداشت.
حمید درخشان اشتباه کامل کننده سلسله اشتباهات بود تا ثابت کند فوتبال باشگاهی مازندران با وجود این همه ثروت نیروی انسانی مستاجر و آواره دیگر استانها از مدیریت رنجمیبرد...سالهای متمادی نبود پشتوانه مالی دلیل غیبت مازندران در لیگ عنوان شده بود اما با تحولات امسال و حتی قهرمانی تیم بی ستاره خوزستانی در لیگ برتر نشان داد مدیریت ورزشی مهمتر از منابع مالی است و در پس همه این عوامل وجود کروموزوم ناتوانی مدیریتی در فوتبال مازندران خودنمایی میکند.
انتهای پیام/
جناب آقاي انوشيروان محسني بند پي رياست محترم سازمان بهزيستي كشورسلام علیکم
احتراماً به استحضار می رساند تعدادی از نیروهای فعال و کاردان در این اداره کل تحت عنوان رسمی کارگری مشغول به انجام وظیفه هستیم که اغلب دارای مدرک تحصیلی دانشگاهی بوده که متاسفانه مزایای مندرج در احکام کارگزینی و سایر مزایای جانبی از جمله بدی آب و هوا، محرومیت مناطق جنگی حق تحصیلات دانشگاهی و سختی کار و … شامل ما نمی شود.
جالب اینکه چارت خالی سازمانی داریم که با توجه به سوابق و تخصصی که هر کدام از ما در مشاغلی که سالها در آن کار می کنیم و تجربه کافی را کسب نموده ایم.
در اداره ای که در آن هستیم حتی اگر چارت خالی نیز نداشته باشد مسئولین محترم سازمان می توانند از مرکز درخواست پست جدید نمایند.
حال این این سوال برای همه ما پیش آمده که ما واقعاً چه نوع استخدامی هستیم نه مثل کارگران مشمول قانون کاریم !و نه مانند همکاران خدمات کشوری! نه مانند همكاران قرارداده معين! موقع پرداخت پاداش پایان سال، عیدی ما باید اندازه مبلغ عیدی کارمندان رسمی باشد چونکه حقوق ما از محل بند (( و )) تبصره ۱۹ قانون بودجه و از طریق خزانه پرداخت می شود. اگر تفاوت ما از نوع بیمه باشد که نیروهای پیمانی و قرادادهای کار معین نیز بیمه تأمین اجتماعی می باشند!
مسئولین باید به این امر مهم توجه داشته باشند که ما کارگر شرکتهای خصوصی و یا کارخانجات نیستیم بلکه ما به استخدام سازمانی کاملاً دولتی درآمده ایم.
لذا جهت احقاق حقوق و پرهیز از تبعیض و ایجاد عدالت اداری ما کارکنان رسمی کارگری شاغل در اداره دولتی خواهان تبدیل وضعیت در قالب طرح از رسمی کارگری به رسمی کشوری و یا پیمانی می باشیم تا بتوانیم همانند کارکنان رسمی از قانون نظام هماهنگ و خدمات کشوری بهره مند شویم و این مشکل کلیه همکاران رسمی کارگری بهزیستی سراسر کشور می باشد .