بهادر مولایی که حذف شدنی نیست، شاید چند صباحی روی صحنه قهرمانی نباشد اما در صحنه دل ورزشی های مازندران تا به همیشه جایش را حفظ می کند.
ستاره جوان وزنه برداری ما گرفتار مصیبتی شد که هنوز هم کام دوستداران این رشته را تلخ کرده و آزارشان می دهد. بهادر قصد دارد دوباره بازگردد و هر چه تکدر بوده را تلطیف کرده و باز هم بدرخشد اما می داند و می دانیم که با آن تصادف هولناک و جراحتی که داشته، بازگشتن به اوج به سختی ممکن است.
اینطور گمان می رود که برخی قصد کمرنگ کردن درخشش بهادر مولایی را که به وزنه برداری بابلسر جان بخشید و عامل احیای دوباره آن بود، دارند اما اگر چنین تلاشی دارند، اشتباهی محض است.
بهادر زاده بابلسر است اما فرزند ایران و حتی اگر در خانه و کاشانه اش بی مهری ببیند که باور نمی کنیم، در دیگر شهرها و استان ها هزاران آغوش لبخند به رویش می زنند.
او در سال هایی که نیاز به برخاستن پولاد مردی طلسم شکن داشتیم از راه رسید و یک شهر خاموش را دوباره نونوار و روشن کرد همانطور که اسباب شادمانی تمام ایران را به دفعات فراهم آورد.
جای و تکیه گاه بهادر در دل های مردم بابلسر و مازندران است و احدی نمی تواند خدشه ای بر آن وارد آورد.
بهادر مولایی را در دفتر اسماعیل پهلوان رئیس اداره ورزش و جوانان بابلسر دیده ایم که دردل ها کردند که از پشت درب ها درز نکرده اما خوب می دانیم که پهلوان هم به داشتن بهادر در شهر محل خدمت بالیده و برای همراهی اش در سختی ها قول یاری داده است.
پس بهادر یکی است و کسی نمی تواند جایش را در بابلسر پر کند، بی دلیل بذر نقاق را نریزند؛ او از اهالی درجه یک خانواده وزنه برداری بابلسر است و احترامش با تمام شور و شوقی که چند سال متوالی از آسیایی و جهانی به ارمغان آورده، واجب.