از بیماری چشم‌چرانی و تشییع فاحشه تا سرطان ربا و ریا !

ما مسلمانیم.این را بارها گفته ایم و هرگاه در اسناد هم از دین پرسیده شده با افتخار نوشته ایم مسلمان. یعنی کسی که تسلیم خداوند است.یعنی کسی که بر مدار رسول ا... حرکت می کند. یعنی کسی که نگاهش به پیامبر است بر اساس "ولکم فی رسول ا... اسوة حسنه" یعنی کسی که نبوت را با امامت گره می زند تا راه را گم نکند و همچنان صراط مستقیم محمدی را بپیماید.
یعنی کسی که... کسی که باید خوبی را زندگی کند و نسبت به بدی ها آلرژی داشته باشد و این حساسیت اورا از نزدیک شدن به بدی ها هم پرهیز دهد اما... اما آیا ما چنین نگاهی داریم؟ آیا آنقدر که مراقب جسم خود هستیم به روح خویش هم توجه داریم؟ دوباره دقت کنید:

آلرژی... حساسیت... این کلمات را فراوان می شنویم، بیشتر ما هم به آن مبتلاییم و به شدت هم مراقب هستیم آن را رعایت کنیم. مثلا میوه ای نخوریم که باعث تحریک حساسیت شود. خود را در شرایطی قرار ندهیم که آلرژی زا باشد این نشانگر این است که به سلامت جسم خود خیلی اهمیت می دهیم کار درستی هم هست. اصل سلامتی است. جسم باید سالم باشد. باید با بیماری که عارضی است مقابله کرد. این سنت عقل است. اهل خرد از عارضه ها پرهیز می کنند اما نکته این است که وقتی نسبت به جسم این قدر حساسیم چرا نسبت به جان چنین بی تفاوت هستیم؟ چرا نسبت به آلرژی های اخلاقی و حساسیت های رفتاری این قدر حساسیت نداریم؟ چطور یک سرماخوردگی ساده ما را به نزد چند پزشک می کشاند اما بیماری دروغ، اصلا این توجه را هم برنمی انگیزد که پیش طبیب برویم؟ چگونه است وقتی آبریزش بینی داریم صد نفر راهنمایی‌مان می‌کنند که از فلان دارو استفاده کن و نزد فلان پزشک برو، اما وقتی مرض بدبینی و سوءظن، همه ذهنیت ما را دارد نابود می کند، کسی هشدارمان نمی دهد و کسی حس نمی‌کند باید ما را راهنمایی کند؟ اصلا چطور وقتی کسی نسبت به بیماری جسم ما تذکر می دهد و راهنمایی و پزشک معرفی می کند از او تشکر می کنیم، اما وقتی کسی ما را نسبت به بیماری اخلاقی مان تذکر می دهد و طبیب جان معرفی می کند، هوشیار و بلکه « بیدار » نمی‌شویم و او را فضول می‌نامیم و از خود می‌رانیم؟

 وقتی کسی به پزشک مراجعه نکند، سلامت خود را باز نمی یابد. چگونه به سلامت روحی و اخلاقی خواهد رسید کسی که گرفتار بیماری و در معرض ویروس های بدبینی است. چطور ما نسبت به حساسیت ها و بیماری ها چنان دقیقیم که مبادا از کسی به ما سرایت کند اما نسبت به بیماری تشییع فاحشه توجه نداریم... سرطان ربا و ریا آزارمان نمی‌دهد و برایمان عادی‌سازی شده است!

به بیماری چشم چرانی که ممکن است از سوی رفیق نظربازمان به ما برسد دقت نمی کنیم؟ راستی این رفتارمان عجیب نیست؟ تعجب نمی کنیم از عملکردمان؟ حضرت رسول اکرم(ص) می فرمایند: «تعجب دارم از کسانی که نسبت به خورد و خوراک خود اهمیت می دهند تا مریض نشوند اما اهمیتی نسبت به گناهان نمی دهند و باکی از آتش جهنم ندارند» و به راستی تعجب برانگیز است رفتار ما، باکمان است از بیماری، هراسناکیم از درد سر و شکم و دست و پا که می شود با آمپولی، قرصی، شربتی و... مداوا کرد، اما از آتش جهنم که هیچ درمانی ندارد باکی نداریم. از درد یک روزه می ترسیم اما از عذاب همیشگی هراسی به دل راه نمی دهیم... واقعا نیز تعجب برانگیز است رفتارمان...

بله تعجب برانگیز است و همین باید ما را به تامل وادارد تا مسلمانی را به معنای واقعی آن زندگی کنیم به گونه ای که هرکس زندگی ما را دید خط های روشن رسول ا...(ص) سبک زندگی امام مجتبی (ع) را ببیند. این یعنی مسلمانی.مسلمانی زبان مارا باید صدق عمل مان گواهی کند... برای این هم باید زمان را دریافت و همین روزها که به حرمت پیامبر اکرم و امام مجتبی ممتاز شده است می تواند بهترین زمان باشد.
پس برای تازه کردن ایمان در جان و به رفتار در آوردن ایمان در جهانمان برخیزیم که یکی از فلسفه های تکرار عزاداری ها همین است خواستن و برخاستن...

غلامرضا بنی اسدی / تابناک خراسان رضوی