شیخ نمر مظلوم و رادیکال های جسور ایرانی

شیعان عربستان یکی از مظلوم ترین اقلیت های حال حاضر جهان محسوب می گردند. اقلیتی که هم به لحاظ جمعیت(که در خوشبینانه ترین حالت زیر یک میلیون نفر می باشد) و هم به لحاظ حضور در ساختار قدرت( بدون هیچ سهمی از حاکمیت) و همچنین  وضعیت اقتصادی خوبی ندارند  در حالیکه  در یکی از ثرتمند ترین مناطق شرقی و نفتی عربستان سکونت دارند.
به لحاظ سیاسی می توان تبار سیاسی نخبگان شیعیان عربستان را در مساله تعامل با حاکمیت در دو دسته کلی تقسیم بندی نمود. ابتدا دسته ای از علما و نخبگان که اعتقای به مبارزه علنی با رژیم سعودی ندارند چراکه یک بار در سال 1979 جنبشی به راه انداخته و غیر ممکن بودن این نوع از مبارزات را تجربه کرده اند. رهبر این جریان شیخ حسن صفار است. او در سال 1991 و در پی اشغال کویت توسط عراق با اتخاذ یک موضع ملی از در آشتی با فهد در آمده و امکان بازگشت(از ایران)  به وطن برای خود وهمفکران خود ونیز تداوم حیات سیاسی(جنبش اصلاح مسالمت آمیز)را تحصیل نمود. دسته دوم اما سعی در ایجاد جنبش احتماعی مبارز برای پیشبرد امورخود داشته اند. این گروه وقایع منطقه از سال 2011 را فرصتی برای احیا خود محسوب نموده و فعال تر گریده است.مثال بارز این جریان جنبش شهید نمر است.
فراغ از این تقسیم بندی ها، علاوه بر ماهیت سیاسی هر رفتاری از سوی این دو جریان،  ماهیت مذهبی آن نیز مورد توجه افکار عمومی و حاکمیت عربستان بوده و نقش مهمی در توفیق آتی آن ایفا می نماید.
اما نکته ای که در مورد هر دوجریان غالب سیاسی ذکر شده در عربستان قابل ذکر است ، تاثیر پذیری از وقایع سیاسی ایران است . ایران به هر تقدیر نقش اول ژئوپولوتیک شیعه را در جهان بازی می کند و تمامی کنش های جریان های شیعی به نحوی با آن گره می خورد.
بهترین حالت برای جریان های شیعی ، عدم وجود تنش های افراطی بین ایران و کشورهای مخاطب جنبش ها است. چرا که در این شرایط این جریان علاوه بر هزینه های عادی جنبش، ایشان  مجبور خواهد هزینه های ناشی از رفتار های ایرا ن را نیز بپردازد.
در عربستان کنونی، نه جنبش نمری و نه صفاری هیچکدام توانایی تحمل این نوع هزینه ها را به هیچ وجه ندارند . چراکه نه به لحاظ جمعیتی ، نه سیاسی و نه به لحاظ اقتصادی در موقعیت مسلط قرار ندارند.
از طرفی، حاکمیت مستبدانه عربستان که خود در چنگال طبقه مذهبی با نفوذ وهابی اسیر است ، به هیچ روی نمی تواند جریانی  را به عنوان آلترناتیو هواخواهی از ایران در مرزهای جغرافیایی خود بپذیرد، و این مساله  از آنجایی برای ایران مهم می باشد که این جریان ها بخصوص جریان نمری همواره  به حمایت علنی از ایران  متهم گردیده اند.
امادر ایران ، رادیکالها  که قرائت خود از انقلابی بودن را بی قیدی به تمامی عرف های جهانی  و رویه های سیاسی حاکم ، به تصویر کشده اند،  به دنبال تسویه حساب سیاسی دوساله خود با دولت ونه صرفا بخاطر خون خواهی از شهید نمر ، بزرگترین اشتباه تاریخی روابط ایران و عربستان را در تسخیر سفارت، مرتکب گردیدند . رادیکالها که اغلب بطور کامل  سازمان دهی شده وارد عمل می گردند ،  برای اطفای حرص خود از سیاست تنش زدایی دولت اقدام به عملی محکوم از نظر تمامی قوانین بین المللی، نمودند که نه تنها دشمنان بلکه دوستان ایران را نیز ملزم به پرداخت هزینه های آن خواهد نمود. صرف نظر از اینکه در تعاملات آتی جهانی ما چه اثر بدی خوهد گذاشت و چه پرونده های حقوق بشری برایمان باز خواهد کرد.
بدیهی ترین نتیجه این نوع رفتار که سبب تحمیل هزینه زیادی به جریان شهید نمر خواهد شد ،  القای بروز جنگ مذهبی در منطقه خاورمیانه ای است که خود از 5 سال قبل تا کنون روی انبار باروت ، قرار داشته است. از ای به بعد خونخواهان نمر علاوه بر فشاری که از حاکمیت دریافت می کنند باید منتظر فشار رقیب هم مذهب خود نیز باشند . نمری ها اکنون باید یا تسخیر سفارت کشورشان را محکوم کنند یا منتظر بمانند که مارک ایرانی گری و البته ضدیت با منافع ملی بر پیشانی شان ثبت گردد. این همان هزینه زایی  ناخواسته و یا شاید متعمدانه رادیکالهای ایرانی برای نمری ها است.
جالب اینجاست که رادیکالها سعی وافری نیز داشته اند تا اعدام شیخ نمر را به مسائل دیگری نیز مانند  سفر اردوغان به عربستان  و یا انتقام زهان علوش گره بزنند . و این یعنی اینکه رادیکالها زیست خود را  ، جسورانه ، نه در بحرانی داخلی بلکه بحرانی منطقه ای و شاید جهانی تعریف نموده و مشتاقانه مطالبه می کنند.
نویسنده : محسن رضازاده montagedrealist62@yahoo.com