توران ولی مراد
اگر قرار باشد که تفاوت های زنان و مردان برشمرده شود یکی از تفاوت های قابل توجه زاویه نگاه و نگرش زنان به موضوعات است و تفاوت آن با زاویه نگاه و نگرش مردان به موضوعات. توجه به همین یک دلیل کافی است بر ضرورت حضور زنان در مراکز تصمیم گیری و تصمیم سازی در کنار مردان. ضرورتی که همچنان با مقاومت مردان و زنانی روبروست که هنوز نمی دانند حضور زنان در این مراکز نه از جهت ارائه آمار یا افتخار است و نه حضوری انگشت شمار. تعدادی که یا نتواند و یا از اساس در پی این نباشد که تاثیر خاصی بگذارد یا راهی را باز کند یا احیانا در پی حل مشکل خاصی از زنان و رفع تبعیض از زنان باشد، بلکه حضوری است در حد بستن دهان کسانی که خواهان حضور زنان در این مراکز باشند.همان طور که خانه "تک والد" دچار مشکلات و اشکالات اداره است برای خود، جامعه ای هم که با حضور انحصاری "تک جنس" اداره شود دچار نقص و مشکلات و اشکالات می شود. همان طور که همه موضوعات جامعه هم به زنان ارتباط دارد و هم به مردان تصمیماتی که برای اداره جامعه گرفته می شود و اداره آن هم، هم به زنان ربط دارد و هم به مردان. مضافا بر این که سهم ارتباط موضوعات اجتماعی به زنان بیشتر است چرا که زنان مادران فرزندان و محورهای خانه ها هستند. عدم همراهی، اصرا و التزام مردانی که مناصب قدرت را در دست دارند بر حضور پررنگ تر زنان در مراکز مدیریتی ارشد که به تداوم حذف زنان از حضور در این مراکز می انجامد معنایی که با خود حمل می کند خودمحوری و انحصارطلبی و عدم رشد یافتگی است.
زنان و مردان توانمند سرمایه های ملی هستند همچنان که جوانان. توانمندی زنان امروز فراگیر است و تخصص و کارشناسی علمی آنان در زمینه های مختلف و توان مدیریتی اعم از اجرا و یا استراتژیک و راهبردی زنان، راه هر گونه توجیه را بر دورنگه داشتن آنان از راهیابی به مراکز تصمیم گیری می بندد. حق جامعه است که این توانایی ها را در خدمت داشته باشد همچنان که حق زنان است تا برای رشد بیشتر فرصت های عمل در اختیار آنان هم باشد. توانایی های علمی و مدیریت زنان اضافه است بر توانمندی های آنان در اداره خانه ها و نفوذ آن ها در تصمیم گیری و تاثیرگذاریشان در خانواده ها. وقتی رای دهندگان زنان را همپای مردان به میدان های تصمیم گیری و تصمیم سازی وارد می کند رشد یافتگی، عقل، درایت و فکر روشن خود را نشان می دهند. این گونه است که یک جمع از نگرش های بی منطق تبعیض آمیز فاصله گرفته و برابری انسانی زن و مرد و بهره مندی از توانایی های آنان را ممکن می سازد.
درست است که این رای دهندگان هستند که در نهایت با آراء خود افراد منتخب را به شورا یا به مجلس می فرستند. نکته قابل توجه این است که زنان و مردان در معرفی خود به جامعه که همان رای دهندگان هستند از فرصت های برابر بهره نبرده و نمی برند. شرایط معرفی زنان و مردان به جامعه منصفانه و همپا نیست که رقابتشان در شکل کنونی منصفانه و همپا باشد. مردان به دلیل حضور در پست های مختلف که از قبل در اختیار آن ها قرار گرفته و فقدان اعتبارهای اجتماعی و اقتصادی لازم که به دلایل مختلف از جمله انحصارطلبی مردان، از جمله عوامل محرومیت زنان از معرف بودن برای جامعه می باشد. این شرایط ناعادلانه تکرار و این تبعیض جنسیتی هم بازتولید می شود و قدرت را همچنان در دست مردان حفظ می کند. اگر اسم این شرایط تبعیض جنستیی علیه زنان و انحصارطلبی مردانه نیست پس چیست؟
زنان برای دستیابی به پست های کلیدی به حمایت و راه های ویژه اختصاصی احتیاج دارند همان طور که در زندگی شرایط ویژه و اختصاصی داشته و دارند. زنان خود را نسبت به پرورش فرزندان و تربیت صحیح آن ها و حفظ خانه های سالم و با طراوت متعهد و ملتزم می دانند و به همین دلیل از به دست آوردن بسیاری از اعتبارات اجتماعی- اقتصادی - سیاسی محروم می مانند. همین موضوع به تنهایی کافی است که برای پیش گیری از آسیب رسیدن به این امر راه های ویژه و اختصاصی برای زنان باز شود، مثل این که زنان مجبور نباشند برای رای آوری با مردان رقابت کنند، بلکه سهمی تعیین شود و زنان با زنان رقابت کنند.
میزان راه یابی زنان به شوراها نشانگر میزان اصلاح نگرش نسبت به آنان و رفع نگرش های تبعیض آمیز به زنان است که آنان را به دلیل زن بودن از بودن در پست های کلیدی منع می کند. کرمان و بوشهر در این دوره پیشتاز بوده اند در این رفع ظلم از زنان و تهران پایتخت نشان داده است که با وجود آمادگی زنان توانمند بسیاری برای حضور در شوراها هنوز گرفتار است. این گرفتاری بخش بزرگی از آن پیچ و خم های سازوکارهای انحصارطلبانه مردانه و بازی های مردان در قدرت است که مهمترین عامل است بر ناشناخته ماندن زنان توانمندی که همچنان به شرایطی که برای جامعه ای که رای می دهد ناشناخته اند.