وسایل فرد بیمار در خانه باید از دیگران جدا شود و چون سطوح منزل آلوده است، حتماً هر روز با محلول وایتکس یا محلول پایه الکل، ضدعفونی شود و به این ترتیب ویروس به صورت کامل کنترل می‌شود. این تنها بخشی از مرارت های نگهداری یک بیمار کرونایی در قرنطینه خانگی است.
اینکه می گویند پیشگیری همیشه بهتر از درمان است را همه از بر هستند اما هیچگاه عمق مطلب برایشان جا نیفتاده است، زمانی که کرونا شیوع سراسری در کشور یافت پزشکان فریاد زدند که تنها راه مقابله با این بیماری استفاده از ماسک و ضدعفونی کردن و شستن دست ها است اما متاسفانه بسیاری این موضوع را جدی نگرفتند و به بیماری کرونا مبتلا شدند، بماند که چه تعداد بیمار با وضعیت حاد راهی بیمارستان ها شدند و چه تعدادی هم متاسفانه جان خود را تسلیم این بیماری کردند اما برای آن ها که دچار کرونای خفیف شده بودند و مجبور به ماندن در قرنطینه خانگی اوضاع کمی متفاوت تر و پیچیده تر بود.
امیر ۲۵ ساله که دانشجوی رشته مکانیک است از تجربه قرنطینه خانگی می گوید: مجبور بودم در یک اتاق روز ها را شب کنم، کسل کننده بود و تنها وسیله سرگرمی ام هم، تلفن همراهم بود که شب و صبح را با آن سر می کردم.
وی می گوید: علائم خاصی نداشتم تنها درد بدن را یک روز تجربه کردم که زمانی که به پزشک مراجعه نمودم پس از گرفتن آزمایشات تشخیص دادند کرونای خفیف گرفته ام و باید در خانه به مدت ۱۵ روز قرنطینه بمانم، در این مدت در یک اتاق مانند زندانی محبوس بودم و حتی نمی توانستم تلوزیون نگاه کنم چون در اتاق دیگری قرار داشت.
پزشک به امیر گفته بود "بیماران کرونایی به هیچ عنوان نباید در داخل خانه تردد داشته و هنگامی که درب اتاق را باز می کنند باید حتما ماسک داشته باشند و توصیه بر این است در داخل اتاق نیز هنگام سرفه و عطسه حتما از ماسک استفاده کنند که قطرات تنفسی آلوده در محیط اتاق پراکنده نشود."
اما اعضای خانواده بیشترین درگیری و استرس را در مواجه با مبتلا شدن یکی از اعضای خانواده دارند، منیژه مادر امیر می گوید: روزهای سختی برایمان بود، پزشکان گفته بودند تردد در اتاق فرد کرونایی محدودیت دارد و برای ورود به اتاق باید حتما از ماسک و دستکش استفاده شود، برای همین وظیفه نگهداری، دادن غذا و امکانات به امیر را فقط من به عهده داشتم آن هم با حفظ مسائل بهداشتی، به علاوه حمام و دستشویی بیماران کرونایی باید بعد از هر بار استفاده بیمار، سطوح داخل دستشویی و حمام و حتی دستگیره‌ها با محلول آب و مایع سفید کننده(وایتکس) به میزان یک به ۹ (یک لیوان وایتکس و ۹ لیوان آب) شستشو و ضدعفونی شود که واقعا کار دشواری بود اما برای سلامت دیگر اعضای خانواده مجبور بودیم تمام این موارد را رعایت کنیم.
مریم اما مادر یک فرزند ۲ ساله است که مبتلا به ویروس کرونای خفیف شده بود و باید در قرنطینه خانگی می ماند تا دوره ۱۵ روزه اش به پایان برسد، می گوید آن قدر که دوری و ندیدن فرزندم برایم تلخ و زجرآور بود خود بیماری کرونا چندان اذیتم نکرد، طی این ۱۵ روز برای حفظ سلامتی کودک ۲ ساله ام، بچه را به مادرم سپردم تا خدایی نکرده کرونا به دخترم منتقل نشود.
وی می گوید در اوایل دوره بیماری علائمی مانند تهوع، استفراغ، بی اشتهایی و اسهال داشته اما اکنون پس گذشت حدود یک ماه کاملا بهبود یافته است اما در این مدت تنهایی و در اتاقکی محبوس بودن و ضدعفونی کردن های پیاپی خانه کلافه اش کرده بود.
از این بیمار بهبود یافته در خصوص طریقه شستشو لباس های فرد مبتلا به کرونا پرسیدیم،می گوید: لباس این بیماران باید به سرعت در ماشین لباسشویی انداخته شده و درجه حرارت آب روی ۷۰ درجه تنظیم شود و برای شست و شو با دست هم، پودرهای لباسشویی دستی مناسب است و بهتر است از آب گرم استفاده شود.
اگر قرار است لباس ها با تاخیر شسته شود، بهتر است آنها را داخل کیسه ای انداخته و درب آن را تا زمان شست و شو محکم ببندند.
هرچند برای برخی از قرنطینه ای ها هم روزهای خوبی در خانه گذشت و پس از ۱۵ روز خوردن و خوابیدن با روحیه بهتری وارد دنیای بیرون شدند اما باید بدانیم کرونا و قرنطینه خانگی بیش از همه شاید اطرافیان را درگیر کند، ضدعفونی کردن سطوح خانه، جداکردن لوازم فرد بیمار، شستشوی حمام و دستشویی پس از استفاده شخص کرونایی دردسرهایی است که علاوه بر بار دغدغه آمیز بودن انتقال کرونا به دیگران به اعضای خانواده متحمل می شود پس بهتر است قبل از درمان پیشگیری کرده و تا اطلاع ثانوی ماسک ها را برنداریم.
ایسنا