به گزارش تابناک مازندران ، گاهنامه مدیر نوشت: عقیده بر این است که انسان در حال غرق شدن به خواب می رود یعنی حس می کند که در حال شنا است، اما خواب است و دارد غرق می شود!
همین مورد را در هنگام رانندگی هم می گویند. آنهایی که در حال رانندگی خواب هستند فکر می کنند بیدارند و دارند با دقت رانندگی می کنند، اما خواب هستند و “خواب بیداری” می بینند!
از وقتی این مطالب را شنیده ام در رانندگی ام بیشتر دقت می کنم و به محض اینکه کمی خواب به سراغم می آید ماشین را پارک می کنم و اصلا ریسک نمی کنم. الآن که دقت می کنم می بینم این حس در برخی موارد دیگر هم صادق است که موضوع این یادداشت است:
یکی از آفت هایی که هر حرفه را تهدید می کند “خواب حرفه ای” است. خواب حرفه ای عبارت است از حسی که به هر یک از ما دست می دهد و فکر می کنیم که کارمان را “به بهترین نحو” انجام می دهیم در حالیکه بر اثر روزمره گی به خواب فرو رفته ایم و روز به روز احتمال غرق شدن یا واژگون شدن را بالا می بریم.
راننده سرویس بچه های دبستان که روز های اول با وسواس کودکان را سوار می کرد و با دقت رانندگی می کرد، کم کم بچه ها را به عنوان کالا های روزمره می بیند و بی توجه به اینکه اینها هنوز هم چشم و چراغ والدینشان هستند در هیاهوی شهر می راند.
معلمی که در ایام نخست خود را در جایگاه تعلیم و تعلم می دید و شغل خود را با “شغل انبیاء “ مقایسه می کرد، اندک اندک دانش آموزان را نمی بیند و فقط به حقوق و اقساطش می اندیشد و گذران روزهای عمر.
پزشک سوگند خورده و پر انرژی سالهای اولین به تدریج با بیماری و درد بیماران خو می گیرد و یادش می رود که گر چه او همان “پزشک دیروزی” است اما این بیمار “بیمار امروزی” است و این بیمار نمی داند که تو برای بیماران قبل چقدر جانفشانی کرده ای. او فقط از تو التیام می خواهد برای خودش، بدون توجه به دیروز و فردا.
هنرمند طرّاحی که اولین سفارشاتش را با خلاقیت و هنرآفرینی زیاد انجام می داد، آرام آرام همه مراجعین را به یک چشم می بیند و کارهایش بدون نو آوری ارائه می گردد.
مدیر لایق کارخانه ای که تمامی همت خود را برای ایجاد کار بکار بسته، کم کم می اندیشد که رسالت خود را به پایان رسانده، دیگر کارگران خود را نمی بیند؛ گویی فراموش کرده که حیات کارخانه اش به تلاش این کارگران وابسته است.
ای کاش قطعه اول اصول حرفه ای را توی جیبمان نگه می داشتیم تا به “خواب حرفه ای” نرویم! آیا در حال حاضر ما هم دچار یک “خواب حرفه ای” نشده ایم؟