ضرورت یکی بودن کردار و گفتار والدین در راستای خواسته‌های فطری کودکان

به گزارش تابناک مازندران، فهیمه رکنی در طرح آموزش سبک زندگی اسلامی با اشاره به موضوع نقش خانواده در پرورش رشد اخلاقی و معنوی فرزندان، اظهار کرد: والدین در خانواده باید سعی کنند تا در کودک فضایل اخلاقی را به ملکات اخلاقی مبدل کنند.

وی افزود: بعضی از فلاسفه معتقدند که باید فضایل اخلاقی چنان در روح آدمی رسوخ کند که حتی در خواب هم به عمل خلاف نیندیشند و این ممکن نیست مگر آنکه عادات نیک و پسندیده از کودکی در وی پرورش یابد.

استاد دانشگاه مازندران بیان کرد: بیشتر متفکرین تعلیم و تربیت معتقدند که باید تلاش کرد تا از طفولیت، کودک در خانواده به عادات نیک، پسندیده و ارزش‌های اخلاقی خو بگیرد و پرورش یابد.

رکنی یکی از راه‌هایی که کودک می‌تواند به‌وسیله آن دارای عاداتی نیک و رفتاری پسندیده شود را داشتن الگوی مناسب دانست و گفت: بهترین الگو برای کودک خانواده و در خانواده پدر و مادر در رتبه نخست قرار دارند، گرچه محیط پیرامون آدمی جامعه آداب، رسوم و به‌‌ویژه محیط آموزشی تأثیر به‌سزایی در تربیت دینی، رشد فضایل اخلاقی و معنوی کودک دارد.

وی افزود: خانواده از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است زیرا کودکان از سال‌های نخستین زندگی خود از طریق الگوپذیری از والدین به یادگیری می‌پردازند.

استاد دانشگاه مازندران خاطرنشان کرد: والدین که عامل اصلی تربیت کودک هستند و مهم‌ترین نقش را در پرورش اخلاقی و معنوی وی ایفا می‌کنند از یک‌سو عامل وراثت‌اند و از سوی دیگر عامل محیطی و در جنبه وراثت خصایص بسیاری را از خود و اجداد خود به فرزندان منتقل می‌کنند و در جنبه محیط نیز دامان والدین به‌‎ویژه مادر نخستین مدرسه برای کودک است که در آن همت‌های بلند، ارزش‌های عالی، خلق‌وخوی نیکو، آزادگی، رشد فضایل اخلاقی، معنوی و یا برعکس بدی‌ها، کج‌روی‌ها، کج‌خلقی‌ها و نابهنجاری‌ها را می‌آموزد.

وی ادامه داد: از اواخر سال سوم زندگی کودک به تقلید از اطرافیان خود می‌پردازد، یعنی کودک رفتار والدین را درنظر دارد و از آن تقلید می‌کند، علاقه کودک به والدین که از ایشان می‌بیند سبب می‌شود تا به همانندسازی با ایشان همت گمارد، به همین جهت است که رفتار والدین نقش اساسی در تربیت فرزندان دارد.

رکنی بیان کرد: برای اینکه این الگوپذیری کودک از والدین در خانواده به نحو احسن انجام پذیرد مهم‌ترین عامل یکی بودن کردار و گفتار والدین در راستای خواسته‌های فطری و درونی کودک است.

وی در پایان گفت: هم‌خوانی کردار و گفتار تأییدی است بر آنچه والدین، کودک خود را به آن ترغیب می‌کنند، عدم هماهنگی میان قول و فعل ایشان نه‌تنها نصایح آنها را بی‌اعتبار می‌سازد، بلکه موجب می‌شود تا شخصیت پدر و مادر نزد فرزند کم‌رنگ شده و در موارد دیگر نیز کودک را ملزم به اطاعت از پدر و مادر نبیند.