به گزارش تابناک مازندران ، فردین هدایتی، دارنده‌ی مدال طلای جوانان جهان در سال گذشته، طی ماه‌های اخیر رشد قابل توجهی کرده است. این هرکول آملی در این مدت توانسته شش کشتی‌گیر عنوان‌دار جهان و المپیک را بی‌حرف و حدیث با اختلاف فاحش شکست دهد:
علی‌اکبر یوسفی (قهرمان جهان در ۲۰۲۱)، مانتاس کنیستائوتاس از لیتوانی (سوم جهان در ۲۰۲۲)، الین الکسوک از رومانی (سوم جهان در ۲۰۲۲)، اسکار پینو از کوبا (دارنده‌ی چهار مدال نقره و برنز جهان)، رضا کایالپ از ترکیه (دارنده‌ی سیزده مدال طلا، نقره و برنز جهان و المپیک) و کاجایا از گرجستان (نایب قهرمان المپیک ۲۰۲۰ توکیو).
به نظر می‌رسد تنها کشتی‌گیری که هنوز فردین هدایتی با او تن به تن نشده، امین میرزازاده، منصوبِ فدراسیون کشتی برای المپیک پاریس، باشد! آنچه که سبب شد فردین هدایتی اکنون پایین‌تر از امین میرزازاده، نفر دوم تیم ملی شود، نه مسابقه‌ی رو در رو و شکستش از میرزازاده، بلکه باخت خفیف چهار بر سه به حریف فنلاندی در مسابقات رنکینگ وهبی امره‌ی ترکیه بود، باختی که همه می‌دانند با اشتباهات داوری اتفاق افتاد.
گفتم هنوز که هنوز است حتا برای یک بار تن فردین و امین در یک مسابقه‌ی داخلی و خارجی رسمی به هم نخورده است تا میزان توانایی هر کدام در نبردی رویارو روشن شود و دیگر بهانه و ادعایی برای هیچ‌کدام باقی نماند. مثال ساده، رقابت‌های تن به تن امیرحسین زارع (دارنده‌ی دو مدال طلای جهان و دو مدال برنز جهان و المپیک) با امیررضا معصومی جوان در یک سال اخیر است که هر بار با پیروزی قاطع زارع همراه بوده و بنابراین کسی نمی‌تواند ادعا کند که حق امیرحسین زارع نبوده یا حق امیررضا معصومی خورده شده است.
پس، عدالت و انصاف ایجاب می‌کند که میان امین میرزازاده و فردین هدایتی مسابقه‌ی انتخابی برگزار شود. به راستی، معنا ندارد که بی‌هیچ مسابقه‌ی رو در رو، یکی را در جایگاهی انتصاب کنند که ذاتش انتخابی است؛ چراکه این موضوع، متناظر با حق یک شخصِ دیگر است و تمتع از حق نباید منوط به اراده‌ی هیچ مقام و منصبی باشد. هیچ معیاری جز تشک کشتی و نبردی تن به تن نباید ملاک تعیین قرار گیرد.
اگر این‌طور استدلال شود که بر اساس چرخه‌ی تعریف‌شده‌ی انتخابی چنین اتفاقی افتاده است و فدراسیون هیچ دخل و تصرفی نداشته و ناگزیر است طبق چرخه عمل کند، باید گفت که مشکل از همین چرخه است؛ چرخه‌ای که در آن، دو مدعی اصلی حتا برای یک بار تن به تن نشوند، از بیخ و بن ایراد دارد؛ چرخه‌ای که اتفاقات استثنایی و غیرمترقبه مثل یک باخت خفیف همراه با ناداوری را نبیند، از پای‌بست دچار مشکل است. وانگهی، چرخه وحی مُنزل نیست؛ تصمیمی درون‌تیمی است تا بهترین فرد در هر وزن گزینش شود و بهترین نتیجه در المپیک گرفته شود. اگر هدف این است، باید پرسید که آیا چرخه‌ی انتخابی در سنگین‌وزنِ فرنگی بهترین فرد را گزینش کرده است؟ هنوز روشن نیست.
یا اگر استدلال شود که امین میرزازاده عنوان‌دار و با تجربه است و آوردگاه المپیک جایگاه چنین قهرمان‌هایی است، با تمام احترام به این کشتی‌گیر عزیز، باید پرسید مگر او چه دستاورد شگرفی از مدال‌های رنگارنگ جهانی و المپیک دارد! دو مدال طلا و نقره جهانی -آن هم تا حدود بیست و هفت سالگی- هیچ دستاورد عجیبی نیست و هیچ فضیلتی ایجاد نمی‌کند تا بشود چشم بر کمترین حق یک نابغه‌ی جوان کشتی بست.
گفتم کمترین حق، درست است؛ خواسته و توقع اهالی کشتی و مردم کشتی‌دوست زیاد نیست؛ برگزاری مسابقه‌ی رو در رو میان این دو پهلوان. همین و بس. اگر امین میرزازاده مدعی کسب طلا در المپیک است، دیگر نباید از روبه‌روشدن با یک جوان نورسیده نگران باشد. مردانه بایستد و بجنگد و ببرد و برود. نوش جانش!
داوود کیاقاسمی